Op de paardenmarkt!

Op deze blog wil ik ouders meer aan het woord laten. Oma K bijt de spits af door het volgende verhaal met een zeer leerzame vergelijking er in toe te sturen ter publicatie. Ik geef het woord aan 'Oma K.'.

Op de paardenmarkt in St. Anthonis

Vandaag was ik op de paardenmarkt in Sint Anthonis in NO Brabant. Niet omdat ik een paard wilde verhandelen maar uit nieuwsgierigheid. Op het moment dat ik aankwam bleek er al veel verhandeld te zijn, maar er stonden toch nog wat merries met hun veulens. In mijn naïviteit dacht ik, dat moeder en kind samen verhandeld zouden worden.
We waren de markt al over, toen ik werd opgeschrikt door luid gehinnik. Ik keek op en zag een wild heen en weer springende merrie. Iets verderop zag ik een veulen. Het leek op de merrie, dus waarschijnlijk ging het om moeder en kind.
Het veulen werd naar een veewagen geleid en de merrie bleef wild heen en weer springen en hinniken. Ze bleef zo springen, dat ze met haar achterbenen op het touw bleef hangen waar ze aan vast zat. Ze deed nog wat sprongen en kwam met haar buik op het paaltje waarmee het touw waaraan ze vast zat, op de plaats werd gehouden.
De eigenaar kwam erbij en duwde de merrie van het paaltje waardoor ze over de kop duikelde en op haar rug viel. Met haar benen zat ze nog vast in het touw. De eigenaar zag kans haar benen uit het touw te halen en het paard sprong weer in de benen. Ze bleef wild heen en weer springen en hinniken. Haar veulen dat al in de veewagen stond, reageerde al hinnikend,schreeuwend om de moeder.
De eigenaar van de merrie voerde de merrie naar zijn veewagen, de markt was afgelopen en de handel was gesloten. De winst was gemaakt, tijd voor een kopje koffie of een borrel om de handel te vieren. De merrie in de ene veewagen en het veulen in de andere bleven naar elkaar schreeuwen.
Veel dik gevulde  portemonnees met daarin veel papiergeld waren te zien op de markt.

Waarom dit verhaal op een site als die van Meldpunt Jeugdzorg?

Wel de overeenkomst is groot. In Nederland worden kinderen wreed van hun ouders weggerukt. De ouders zijn ten einde raad, want datgene wat hen het dierbaarst is, is hun afgenomen.
De ouders, die geen enkele hulp of begeleiding krijgen bij deze traumatische gebeurtenis, beginnen als dollen heen en weer te rennen, op zoek naar iemand die hun kan helpen bij het leed dat hun is aangedaan. De hulp vinden ze niet, niemand durft die te geven, want iedereen is bang dat er een reden gevonden zal worden om hun de kinderen ook weg te halen.
Met de ouders gaat het steeds slechter, verliezen hun werk, krijgen psychische problemen, gaan aan de drank en drugs en steeds meer krijgt jeugdzorg een reden om te zeggen: " zie je wel dat deze ouders niet voor hun kind kunnen zorgen?" Of zoals de Raad vd Kinderbescherming het zo fraai zegt "onbekwaam om voor het kind te zorgen".

Er stonden vandaag veel kinderen te kijken naar de merrie en haar veulen, het is immers vakantie. Zullen deze kinderen zich realiseren, dat hun hetzelfde kan overkomen? Dat ook zij wreed van hun ouders kunnen worden gescheiden? Dat hun ouders dan ook geen hulp krijgen om het te verwerken, zodat ze daarna weer gezond en wel verder voor hun eigen kinderen kunnen zorgen? Dat de kinderen ook geen hulp krijgen en daardoor gedragsproblemen krijgen, waardoor ze in het speciaal onderwijs belanden en altijd een achterstand houden t.o.v. van kinderen die deze ellende bespaard is gebleven?

Waarom doet jeugdzorg dat eigenlijk? Wel heel simpel omdat jeugdzorg nog steeds veel te veel geld krijgt van de overheid. Het gaat om de dik gevulde portemonnees en de ouders en de kinderen die moeten maar uitzoeken hoe ze verder komen met dit trauma. Net als de merrie en het veulen vandaag!

Oma K.

Tot zo ver, met DANK aan oma K.!

Ceterum censeo BJZ esse delendam (naar Cato Maior)

Nico Mul